Wędrówka duszy za ciałem, które przemieszcza się szybko samolotem trwa dłużej, niż by to się mogło wydawać. Moja jeszcze nie dotarła do Algarve w Portugalii, gdzie stacjonuję przez najbliższe tygodnie. Na razie z utęsknieniem jej wyczekuję. A czekając, zdążyłam zrobić trochę zdjęć ogrodu śródziemnomorskiego, który jest za oknem, a od którego nie mogę oderwać oczu.
Mieszkam u Danusi i Tomka, którzy dzielą swoje życie pomiędzy Portugalię, a Polskę. Ich ogród w Warszawie miałaś okazję już obejrzeć po raz pierwszy tutaj (ogród w 2008), a po raz kolejny pokazywałam go tutaj i tutaj.
Dzisiaj przygotowałam 32 zdjęcia, pokazujące ogród, a i to nie jestem w stanie pokazać wszystkiego w jednym wpisie, więc będą kolejne.
To pierwszy widok jaki ukazuje się oczom, po przejściu z ulicy przez bramę. Dom i ogród położone są na wzgórzu – dom wżera się w podłoże i rośnie w górę podobnie jak wysokość nad poziomem morza.
Aby wejść do domu, trzeba wspiąć się po schodach i przejść przez drzwi do podcieni, zachowujących chłód w upalne dni. A schodki po prawej prowadzą do letniej kuchni pod gołym niebem.
Cytryny zaczęły namiętnie owocować i będą to robiły przez najbliższych 6 miesięcy, a takie zerwane prosto z drzewa pachną i smakują inaczej.
Wspomniane już podcienia przed wejściem do domu zachowują chłód w upalne dni. Już w starożytnej Grecji budowano stoa czyli zadaszone fragmenty budynków, ale otwarte ze wszystkich lub wielu stron, dzięki czemu nieustanny przewiew i cień zapewniały chłód latem.
Po lewej zaczyna być widać tę bardziej formalną część ogrodu.
Drzwi do podcieni i lokalne pieseczki dotrzymujące towarzystwa.
Zacieniony taras w górnej części domu do którego dostęp jest bezpośredni z ogrodu, bez żadnego schodka, a tak obiektywnie patrząc znajduje się na wysokości 1 piętra w stosunku do podcieni i na wysokości 2 piętra w stosunku do bramy wjazdowej – to daje wyobrażenie jak bardzo dom „wspina się” na wzgórze.
Hibiskus róża chińska dodaje koloru i kwitnie niezmordowanie.
A to widok z pocieni – basen, a przy nim pergola z bugenwillą rosnącą na górze tzn. na wierzchu i bluszczem rosnącym pod spodem – ciekawy pomysł.
A to podcienia widoczne od strony ogrodu. Po prawej na ścianę po lince prowadzona jest Pandorea jasminoides, dorastająca do 8 m, kwitnąca na różowo.
W tle widok na wzgórze dzięki prześwitom, o jakich pamiętano.
Pod bugenwillą kuchnia/grill na imprezki 🙂
Po lewej stronie piękne połączenie lawendy francuskiej, która osiągnęła wysokość ok. 140 cm, i agawy o miękkich liściach (Agave attenuata).
Kuchnia/grill od drugiej strony, a w głębi widok na resztę ogrodu.
No właśnie, ten sam widok, co na poprzednim zdjęciu był w oddali, tutaj z bliska.
Uwielbiam ogrody bez trawników, lub co najwyżej – tak jak tutaj – gdy trawniki są sprowadzone do roli dywaników. A w tym ogrodzie są trzy takie dywaniki.
Bugenwilla i pięknie obramione okno, tak jak reszta okien i drzwi.
Zielone dywaniki są na miejscu 🙂 To piękny przykład ogrodu zbudowanego na kwadratach i prostokątach – zwracam na to uwagę, bo nie może być tak, że łuk jest jedyną formą lansowaną przez pisma ogrodnicze.
Widzisz te wszystkie linie?
Po lewej, wzmiankowany już górny taras.
Żelazne perliczki (?) sprawiają wrażenie jakby mnie obserwowały, gdziekolwiek się nie znajdę.
W kuchni letniej pod gołym niebem stoi sobie donica z pelargonią. Pelargonii/geranium ci tutaj dostatek – niektóre w ogrodzie mają nawet i 2 metry, ale to pokażę już w innym wpisie.
Najpiękniejszym miesiącem w Portugalii jest kwiecień – tak doniósł uprzejmie lokalny ogrodnik Nuno – bo wszystko szaleńczo kwitnie. Ale przyznaję, że i teraz jest dużo wrażeń.
Przechodzimy do bardziej dzikiej części ogrodu. Kamieni w ziemi jest dużo, bo ziemia raczej słaba, ale stanowią piękny materiał budowlany.
Będziemy teraz w tej części ogrodu, która może stanowić bardzo ciekawą inspirację dla wszystkich wielbicieli skalniaków w naszych warunkach.
Wszystko co może to kwitnie, albo właśnie kwitło 🙂
Ogromne lawendy roztaczają swój słodko-kojący aromat. Może dlatego jestem jeszcze ciągle śpiąca?
Lokalny tymianek, lawendy i trawy ozdobne – tutaj widać piękne wiechy piórkówki (Pennisetum alopecuroides), mojej ulubionej w projektach jakie robię. Latem pokażą się takie przed ambasadą amerykańską w Warszawie, której część właśnie skończyłam.
Urocza ścieżka zbudowana z drewna i cegieł w wieczornym świetle.
Ta sama ścieżka kawałek dalej.
To po lewej to jakieś zioło. Nie jestem pewna, ale jutro przychodzi Nuno, więc dopytam.
Piórkówka w towarzystwie wąskiego cyprysa przy drewniano-ceglanej ścieżce.
Lawenda.
Pelargonia na tle trawy ozdobnej piórkówki.
Trawy i cyprys w porannym lekko żółtawym świetle.
To tyle na dzisiaj. Do zobaczenia wkrótce.
Całusy, Ewa
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jeśli chcesz poprawić, upiększyć swój ogród, zostań moim klientem, lokalnym lub on-line.
Jeśli nie chcesz, aby ominęły Cię następne wpisy, subskrybuj blog mailem klikając tutaj.
subskrybuj Nastrojowy Ogród e-mailem.
A po wpisaniu maila, nie zapomnij potwierdzić subskrypcji – kliknij link w mailu aktywacyjnym jaki otrzymasz.
Witaj Ewa,
Ja się po prostu popłakałam, jak oglądałam te zdjęcia. Nie wiem czy z żalu, że jestem tutaj, gdzie jestem, dosłownie i w przenośni, czy dlatego, że u nas jest w tej chwili 12 stopni, a ja chodzę w polarze i ciepłych skarpetach. Moje kochane kwiaty azalii opadają pod ciężarem wody deszczowej, a warzywa zatrzymały się w rozwoju, albo zjadły je ślimaki. Uwierz mi moja droga, że chciałabym być w takim miejscu jak to, które pokazujesz, chociażby w niedalekiej Chorwacji, w której się kiedyć zakochałam. Pokazuj proszę jak najwięcej, bo muszę sobie wciąż przypominać, że moje życie nie kończy się na tym, które prowadzę obecnie, ale jest coś jeszcze, że jest inny świat, że jest plan osobisty, który trzeba zrealizować. Pozdrawiam Cię serdecznie
Beatka, czasem wydaje nam się, że jesteśmy w takim miejscu swojego życia, które jest najgorsze i lepiej nie będzie. Nigdy nie wiadomo jak to będzie w przyszłości, ale jedno wiem, że mamy tylko dzisiaj i jeśli dzisiaj jest Ci niedobrze to trzeba to zmienić. Polubić to co masz i zmienić to czego nie jesteś w stanie dłużej znieść. Nie ma innego sposobu. A zacząć trzeba od siebie, od środka. A i stworzyć sobie grupę wsparcia osób, które myślą pozytywnie. Po to założyłam znienacka45.pl. Ściskam gorąco.